Rüzgar bizi taşıyacak

Bazen ortadan yok olmak ister insan ya da etrafındaki herşeyin yokolmasını ve bir başına kendisiyle başabaşa kalmak ister. Her ikisinin de mümkün olamayacağı zamanlar içinse başka bir çıkış yolu bulmalı.

Çoğul yalnızlıklardan alıp götürecek bir rüzgar bulmalı. Öyle bir rüzgar olmalı ki bu, ta çocukluğumuza kadar götürmeli bizi. Hayaller kurmanın yasal olduğu o günlere. Zaman kavramının olmadığı tek yere çocukluğumuza götürmeli bizi. Bir müzik kutusu çalmaya başlamalı. Bizde bu fon eşliğinde yeniden başlamalıyız tek kralı, kraliçesi olduğumuz kumdan kalelerimizi inşaya... Biz kurdukça yıkılan hayatımıza inat yeni yeni kaleler yapmalıyız çocuk inadıyla... Elindeki çöpten kılıçla dünyaya meydan okuyan o çocukluğumuza götürmeli bizi... Yaklaşık beş dakikalık da olsa bana bu hissi yaşamamı sağlayan parça; Noir Desir, Le Vent Nous Portera...

Kumdan kalelerimizin her an yıkılabileceğini bize anımsatan şarkı. Hatta bizim de karşısında izlemekten başka bir şey yapamadığımız bir yıkılış. Belki de bir isyan hayata ya da kadere… Ben yaparım kumdan da olsa. Sen yıkarsan yık rüzgarınla dalganla!

Rüzgar kalemizi götürecek

Herşey yokolacak ama

Rüzgar bizi taşıyacak

hayallerimize ve arzularımıza yılmadan yaptığımız kumdan kalelerimizle...

Yıkılacak diye korkupta hiç başlayamadığımız hayallere ne olacak peki? Hayallerin mezarlığı var mı acaba? Gerçekleştirmekten vazgeçtiğimiz hayallerimizi gömebileceğimiz bir mezarlık? Belki arada bir ziyaret edip onu öldürdüğümüz için utanacağımız bir mezarlık!

Bu muhteşem parçanın klibindeki çocuğun, kürek ve kovasıyla kale yapmaya başladığında, denize baktığı bir an var. O bakıştan sonra minicik küreğiyle öyle bir çukur kazıyor ki annesi bile oğlunun kaybolduğunu sanıyor çukurun içinde. İşte böyle bir kara arzu (Noir Desir) çocuğunki... Hani hep denir ya bir şeyi gerçekten istediğinde tüm evren de seninle bir olur gerçekleşmen için. Bence önemli olan tüm evrenin sana karşıymış gibi olduğu bir isteğini, herkes sana karşıyken bile gerçekleştirmekten vazgeçmemen. Fırtına çıkıyor, dalgalar büyüyor ama çocuk kaleden vazgeçmiyor.

Buyrun parçayı buradan o muhteşem klibiyle izleyin :

http://www.youtube.com/watch?v=h7ctwYkk9CE&mode=related&search=

Acı bir dip not: Yazıp yazmamakta tereddüt ettim ama kötü haber tez duyulur (Gerçi 2003 yılında oldu ama olsun) duymayanlar da benden duysun: İnsanın ruhuna huzur veren ve bir anda her şey çok güzel olacak hissi uyandıran parça ve bir o kadar da muhteşem olan o klibi tek şey gölgeye düşürüyor. Grubun solisti Bertrand Cantat'ın sevgilisi Marie Trintignant' ı döverek öldürmesi, kalenin yıkılmasına ve bizimde altında kalmamıza sebep oluyor. Olayın en ilginç yanı ise ünlü bir aktirist olan Marie Trintignant’ ın annesinin kadın haklarını ve feminist düşünceyi destekleyen bir yönetmen olması. Kadın hakları için o kadar mücalededen sonra kendi kızının dövülerek öldürülmesi gerçekten çok trajik bir durum.

İlginç bir dip not: Teoman’ ın “Renkli Rüyalar Oteli” bu parçaya ne kadar da benziyor değil mi?

Yararlı bir dip not: Parçanın Türkçe çevirisi; Le vent nous portera – Noir Desir

Yoldan korkmuyorum
Tadına varmak, görmek gerekecek
Göğüs boşluğunda zikzaklar
Ve herşey iyi olacak
...orada

Rüzgar bizi taşıyacak
Büyük Ayı’ya mesajın
Ve yarışın yörüngesi
Kadifeden, yumuşak kısa bir an
Hiçbir şeye yaramasa da
...git

Rüzgar onu götürecek
Herşey yokolacak ama
Rüzgar bizi taşıyacak

Okşayış ve mermiler
ve bu felaket bizi çekip duran
Başka günlerin sarayı
Dünün ve yarının

Rüzgar onları taşıyacak

Omuzdan geçmiş genetik
Atmosferdeki kromozomlardan
Galaksilere giden taksilerden
Ve benim uçan halım der ki

Rüzgar onu götürecek
Herşey yokolacak ama
Rüzgar bizi taşıyacak

Ölü yıllarımızın bu kokusu
Birgün kapını çalabilir
Kaderlerin sonsuzluğunda
Biri ortaya konur, peki karşılığında ne alıkonur?

Rüzgar onu götürecek
Deniz yükseldiğinde
ve herkes kendi hesabını yaptığında
Gölgemin derinliklerine
Senin tozlarını götüreceğim

Rüzgar onları taşıyacak
Sen yokolacaksın ama
Rüzgar bizi taşıyacak