Tutunmak

Karanlık denizin tüm maviliğini gizlemiş, yıldızların yerinde duramaz hali dolunayın denize saplanan hançerinin ışıltısıyla bu sahil kasabasında insanların yüzüne sanki gece mavisi gibi yansımıştı. Ilık bir rüzgar denizden aldığı huzuru insanların yüreklerine dağıtıyordu, kalabalık meydanda festival çoşkusu seyyar satıcıların ekmek parası kazanma çabasına karışmıştı.

Sokakta bir sel gibi akmakta olan insanların arasında sanki o yüreğinin yalnız bir odasını arıyor gibiydi, bir an başını kaldırdığında gökyüzünde dolunayın olduğunu farketti ve bir oda bulmuşcasına gülümsedi .Adımları yavaş ve mutluydu, rüzgarsa mimoza yapraklarına dokunuyor ve sessizca kadına hayatın sırlarını anlatıyordu. Mutlu ailesini ve onları ne kadar sevdiğini getirdi aklına bir kez daha kendine gülümsedi, işte tam o anda sokak lambasının ışığının altında yüzünde karanlık bir korkuyla ağlayan o çocukla yüz yüze geldiler. Bakışlarıyla konuşarak birbirlerini anlamaya çalıştılar çocuk kadının yüzündeki sevgiyi okumuş ve aradığı şeyi bulmuş gibi sıkı sıkıya tutundu ona. Bu annesini kaybetmiş küçük bir çocuğun çaresiz ızdırabıydı çocuk yüreğinde büyük büyük bir boşluktu. Her çocuğun gidecek bir yeri, önrünün sonuna kadar ağlayacak bir omzu olmalıydı...

Kadın ve çocuk doğal bir sahip çıkma güdüsüyle birbirlerini kabul etmişlerdi, bu tıpkı bir kedi yavrusunun annesi öldükten sonra bir köpek tarafından sahiplenilmesi gibi bir duyguydu, tarifsizdi. Dahası en iyi öykücü bile bu durumu tarif etmekte şimdi çok zorlanırdı.

Çocuğun ağlaması durmuş yüzü ışımıştı, birden çocuğun küçük ellerinin sıcaklığını içinde hissetti kadın yüzü onun da ışıdı.birine tutunmanın büyük sevincini anımsadı birkez daha. Sevginin en yüce erdem olduğunu ve de..

Serçe parmağına bir şarkı söyler gibi çocuğun annesini aramaya koyuldular...